میزگرددانشجویی، دانشگاه فرهنگیان، از رویا تا واقعیت
میزگرد دانشجویی با حضور دانشجو چنارشاهیجانی ( رامین کاویانی) در خبرگزاری دانشجو برگرار گردید -محسن عبدالعلی‌پور: تربیت و توانمندسازی نیروها، ایجاد تحول و نوآوری در نظام تربیت معلم کشور، پرورش انسان‌های متقی، کارآفرین، خودباور، خلاق و توانا در تولید علم، فناوری و نوآوری تنها بخشی از اساسنامه متعالی دانشگاه فرهنگیان است که در دی‌ماه سال۹۰ توسط شورای عالی انقلاب فرهنگی تصویب شد. امروز اما پس از شش سال وقت آن رسیده تا راهی که پیموده شده در بوته نقد قرار بگیرد. آیا دانشگاه فعلی فرهنگیان در راستای تربیت و توانمندسازی واقعی منابع انسانی آموزش و پروش گام برداشته است؟ به چه میزان آموزش‌های این دانشگاه حرفه‌ای، تخصصی و مبتنی بر معیارهای اسلامی است؟ آیا دانشجو معلمان در این دانشگاه هویت یکپارچه انقلابی‌شان شکل گرفته؟ و بسیاری سوالات دیگر را در این گزارش با حضور سه تن از فعالین دانشجویی دانشگاه فرهنگیان در خبرگزاری دانشجو بررسی می‌کنیم.
دانشگاه فرهنگ ساز، انسان ساز، آینده ساز
ویژگی متمایز کننده دانشگاه فرهنگیان نسبت به باقی دانشگاه‌ها معلم پروری است، رامین کاویانی که از دانشگاه فرهنگیان امام رضا(ع) اندیمشک به خبرگزاری دانشجو آمده معتقد است این دانشگاه فرهنگ سازان، آینده سازان و انسان سازان این مرز و بوم را پرورش می دهد. او همچنین می گوید: «فرهنگ مانند هوایی است که ما تنفس می‌کنیم، از تربیت فرزند گرفته تا احترام به قوانین رانندگی فرهنگ است و نقش معلم در آموزش اینها بر کسی پوشیده نیست. معلم یکی از اساسی ترین عناصر فرهنگساز یک جامعه است.»
معلم ایرانی، مبانی غربی
این روزها دانشجویان در آموزش عالی با غلبه مبانی غربی بر محتوای کتب و سرفصل‌های آموزشی مواجه هستند، مسئله‌ای که در دانشگاه فرهنگیان بیش از پیش خودنمایی می‌کند. زهرا جوکار، فعال دانشجویی دانشگاه فرهنگیان پردیس بنت الهدی صدر گیلان معتقد است: « قطعا ۹۰% دروس و سرفصل‌هایی که می‌خوانیم دانشجوی متناسب با آرمان های انقلاب اسلامی تربیت نمی‌کند. در حال حاضر در دانشگاه فرهنگیان شاهد تربیت یک دانشجو معلم تراز انقلاب اسلامی نیستیم، اگر انقلابی‌اش را کنار بگذاریم حداقل شاهد تربیت یک دانشجو معلم اسلامی هم نیستیم. محتوای حاکم بر دروس در دانشگاه فرهنگیان به هیچ عنوان جوابگوی نیازهای جامعه اسلامی ما نیست و مسئولین هم تلاشی در این زمینه نمی‌کنند و اصولا هیچ جایگاهی برای این امر قائل نیستند، مثلا در همین مسئله سند ۲۰۳۰ یعنی در جمهوری اسلامی چهارنفر کارشناس اسلامی نبود که آقایان زیربار سند آموزشی غربی رفتند.»
از نظر مازیار کوچکی، فعال دانشجویی دانشگاه فرهنگیان پردیس امیرکبیر البرز از فیزیک گرفته تا فرهنگ و محتوا در دانشگاه فرهنگیان باید تغییر کند، این دانشجو معلم معتقد است: «در این دانشگاه خیلی چیزها باید تغییر کند، متاسفانه جو دبیرستانی در دانشگاه فرهنگیان حاکم است، شخصی که وارد دانشگاه فرهنگیان می شود احساس می‌کند به دبیرستان آمده است، این باید تغییر کند. از نظر محتوا واحدهایی که ما می خوانیم تماما غربی است و جز واحدهای محدودی در مورد فرهنگ اسلامی چیزی نمی‌خوانیم. چرا دانشجو معلم باید مجبور باشد بیاید مبانی غربی را یاد بگیرد؟ مشکل ما این است. به جرات می‌توان گفت از نظر مبانی و محتوا ۱۰۰ درصد از غرب غنی‌تر هستیم، چرا باید ما مبانی را در مورد فلسفه و تربیت بخوانیم که غربی‌ها نوشته اند برای ما؟ تا این درست نشود دانشگاه فرهنگیان به اهداف متعالی خود نمی رسد. در حال حاضر دانشجو معلم ها در این دانشگاه واحدهایی را می‌خوانند که بدردشان نمی‌خورد.»
کاویانی معتقد است سرفصل هایی که ارائه می‌شود بر می‌گردد به منابع غربی سال‌های قبل که دیگر حتی خود غربی‌ها هم به آن اعتقاد ندارند و در غرب هم منسوخ شده است.
مسئولان و اساتید، نامعتقد به دانشگاه فرهنگیان
همسویی مسئولین و اساتید با اهداف متعالی تاسیس یک دانشگاه را می‌توان مهمترین علت پیشرفت آن واحد آموزشی دانست. بحث به این جا که می‌رسد مازیار بر می‌آشوبد که: «کسی در راس دانشگاه فرهنگیان است که چندین بار گفته من هیچ اعتقادی به دانشگاه فرهنگیان ندارم، با وجود این چنین مدیریتی چگونه می توان به اهداف دانشگاه فرهنگیان رسید. اساتید هم که در این دانشگاه هویت خودشان را باخته‌اند و نمی‌توانند فعل توانستن را صرف کنند. چرا نباید یک استاد در این دانشگاه با استفاده از مبانی اسلامی و علوم انسانی اسلامی دانشجویان را پرورش دهد.»
معضل اصلی ما در وضعیت فعلی مسئولین دانشگاه هستند، زهرا جوکار با تاکید خاصی این را می‌گوید و ادامه می‌دهد: «معضلی که با آن روبرو هستیم
این است که مسئولین اصلی دانشگاه به نقش و اهمیت این دانشگاه در آموزش و پرورش قائل نیستند و اساتیدی که به کار می‌گیرند هم همچنین، در حال حاضر چیزی که در دانشگاه فرهنگیان اتفاق می‌افتد بر خلاف تمام شعارهایی است که آقایان در مورد جایگاه فرهنگیان می‌دهند.»
دانشجومعلم، ناتوان عملیاتی
رامین تاکید می کند اگر دانشگاه فرهنگیان معلمانی با توان عملیاتی بالا پرورش ندهد یقینا نمی‌توان به تحول بنیادین در آموزش‌وپرورش رسید، اما در دانشگاه فرهنگیان فعلی این موضوع مورد غفلت واقع شده، یکی دیگر از مشکلات دانشگاه فرهنگیان جثه بزرگ آن است و امکانات فعلی جوابگوی این دانشگاه نیست. او معتقد است: «یکی از مشکلات دانشگاه فرهنگیان این است که دانشگاه فرهنگیان جثه بسیار بزرگی به‌اندازه کل کشور دارد ولی آن قلبی که خون را در این سیستم تغذیه می‌کند به آن اندازه نیست. آن پشتیبانی که این دانشگاه به این بزرگی و اهمیت نیاز دارد از آن نمی‌شود، مطالبی که ارائه می‌شوند انگیزشی نیست و هیچ فرقی بین دانشجویی که معدلش بیست باشد یا ۱۷ مشاهده نمی‌کنید. در دانشگاه فرهنگیان روز اولی که استخدام شدید دیگر با هر رفتار و اخلاقی که باشید می‌دانید که استخدام هستید و برای همین دغدغه‌ای برای پیشرفت نداریم، اینها باعث شده است دانشجویان این دانشگاه توان عملیاتی برای ورود به مدارس را نداشته باشند.»
جوکار هم معتقد است در بحث‌های علوم تربیتی و روانشناسی برخورد با دانش آموزان را باید بلد باشیم که توانایی عملیاتی از این دروس به ما داده نمی‌شود. کوچکی در این زمینه می گوید: «در حال حاضر دانشجویان در دانشگاه فرهنگیان صرفا برای کسب نمره درس می‌خوانند، یکی از کوتاهی‌هایی که مسئولان دانشگاه فرهنگیان کرده‌اند در مورد تحقیقات و پژوهش‌های دانشجویان است که برای این امر اهمیت قائل نیستند. همه می‌گویند معلم و مدرسه باید پژوهش محور باشد ولی در عمل فقط حرفش را می‌زنند و ما حمایتی در این زمینه نمی‌بینیم و این باعث می‌شود خروجی این دانشگاه معلمی شود که توان مدیریت و اداره کلاس را ندارد.»